Mistrandy

~***~

Nazwa
Gryf
Status
Silny
Opis
Gryf jest uskrzydlonym lwem o głowie i szponach orła. Jego wzrost ocenia się na mniej więcej konia, chociaż zdarzają się i o wielkości przeciętnego lwa. Wiele mitów mówi o cudownych właściwościach ich piór, które potrafią wyleczyć ze ślepoty, a z ich szponów można zrobić nie tylko puchary (w zetknięciu z trucizną powierzchnia pazura ciemnieje), ale także rogi, używane podczas bitew. Z żeber ponoć robiono najlepsze łuki, zaś z lotek opierzenia strzały.
W wielu podaniach gryfy pełniły rolę strażników nie odpuszczającym stworzeniom, które zapuściły się na ich tereny. Według legend strzegł skarbów Azylesa, któremu był poświęcony. Owe bogactwa miały się znajdować na Szarej Pustyni niedaleko obozu banitów. Zdarzało się, że gryfy czasem napadały na poszukiwaczy złota, rabując im cały wydobyty drogocenny dobytek. Podobnież najchętniej pilnowanymi kamieniami były topazy, które także można było znaleźć w ich gniazdach na szczytach górskich. Wielu śmiałków próbowało sprawdzić tę tezę, jednak zamiast bogactw znajdowali śmierć w szponach gryfów.
Gryfy uznawane są za dość okrutne i dzikie z natury, często polujące na konie, woły i inne duże zwierzęta hodowane w Arcadias. Gniazda zakładają wysoko w niedostępnych zakamarkach gór, a udomowienie ich jest możliwe właściwie jedynie zaraz po wykluciu z jaj.
Gryfy dzielą się na dwa typy;

Gryf Górski
Zamieszkują one głównie wysokie góry, które nie są ośnieżone, jako że mają małą odporność na niskie temperatury. Różnią się temperamentem, który jest dzikszy od śnieżnych gryfów, ale także barwą. Główną maścią gryfów górskich jest biel i brąz, chociaż są spotykane także w brązach, czerniach a także, a raczej nawet kolorach tęczy.


Gryf Śnieżny
Spokojniejsze od swoich kuzynów, gryfów górskich. Zamieszkują głównie wysoko położone, ośnieżone szczyty górskie, które są niedostępne nawet dla górskiej rodziny. Głównie występują w barwie białej, jednak zdarzają się małe anomalie typu czarne bądź niebieskie znakowania.

Oczywiście Arcadias nie wyklucza innych gatunków gryfów, jako że odnotowano pojedyncze przypadki innych przedstawicieli, jednak ze względu na małą ilość osobników stwierdzono, że reszta nie zostanie rozdzielona na podgatunki.

Nazwa
Mantikora
Status
Silny
Opis
Legendarny, mityczny stwór podobny do Sfinksa oraz chimery. Uważa się, że istnieje tylko jedna mantykora, jednak podania mówią o parach, a nawet stadach tych zwierząt, a miejsca ich ujrzenia są na tyle oddalone, że wręcz niemożliwe jest, by to była jedna. Mantikora jest potężną, mierzącą do 3 metrów, czworonożną bestią. Wielkością i gabarytami przypomina dużego konia bojowego. Bestia jest zlepkiem części różnych zwierząt. Umięśnione, potężne cielsko lwa z długim ogonem skorpiona, a ponadto z ogromnymi skrzydłami o wyglądzie skrzydeł nietoperza. Masywny lwi korpus pokryty jest grubą sierścią koloru żółtego lub brązowego, czasami zdobiony cętkami lub pręgami w kolorze czarnym. Po lądzie przemieszcza się na silnych kocich łapach, zaopatrzonych w kilkucentymetrowe ostre pazury, zdolne rozerwać na strzępy metal. Głowa bestii porośnięta jest lwią grzywą. Przybiera ona zazwyczaj kolor sierści istoty, ma jednak wyjątkowy złotawy odcień. Pod nią widnieje charakterystyczny lwi pysk obdarzony piękną, bujną grzywą, pokaźne, białe kły wyszczerzone w upiornym grymasie zwiastuna śmierci. Twarz ta jest okrutna i zdeformowana - ciemne oczy nie posiadają źrenicy, a zamiast białka świecą strasznym blaskiem piekielnej czerwieni, przerażająco powiększona, duża szczęka mieści w sobie rząd lwich ostrych kłów, z których największe osiągają długość kilkunastu centymetrów. Mantikora bez żadnych problemów jest w stanie przegryźć nimi człowieka, czy elfa wpół. Z lwiego korpusu na plecach, niedaleko łopatek wyrastają Mantikorze skrzydła. Są one potężne, o rozpiętości kilku długości ciała całej Mantikory bez ogona i na tyle silne, że stwór może pokonywać na nich bardzo duże odległości. Przypominają skrzydła nietoperza, gdyż pokryte są czarną lub, rzadziej, srebrną błoną. Dopełnienie wyglądu Mantikory stanowi masywna pierś , smukły choć również umięśniony tułów, którego przedłużeniem jest mocny ogon – jest on na tyle długi, by zaatakować ofiarę znajdującą się na wprost bestii. Ma budowę segmentowaną, a na jego końcu znajduje się ostry kolec jadowy, którym Mantikora potrafi się posługiwać, jak mieczem - ten twór przypomina ogon skorpiona i prawdopodobnie jest jego powiększonym odpowiednikiem. Alchemicy mówią o niebywałych właściwościach trucizny z ogona mantikory, która potrafi zabić w kilka chwil.

Autor: Lisard
wiki.gildwars.pl

Nazwa
Hipogryf
Status
Silny
Opis
Uskrzydlone stworzenie, bardzo podobne do gryfa, jednak mające szpony i głowę orła oraz ciało i tylne nogi konia. Rozwija niebywałe prędkości nie tylko na lądzie, ale także w powietrzu. Hipogryfy są wszystkożerne, dlatego też chwycą się wszystkiego. Niebywale trudno je spłoszyć no i dodatkowo nie poddają się tresurze - na ich szacunek trzeba sobie zasłużyć, a nie jest to takie łatwe jakby mogło się wydawać. Hipogryf jest honorowym stworzeniem a "przekupić" go można tylko dobrym zachowaniem, więc widząc to stworzenie najlepiej jest się ukłonić i patrzeć mu prosto w oczy, starając się zbytnio nie mrugać, bowiem je to drażni. Jeśli hipogryf odwzajemni ukłon można do niego podejść, jeśli nie... lepiej jak najszybciej się stamtąd wynieść. Kolor sierści i piór nie jest określony, jednak zdecydowanie nie może być z przyczyn genetycznych tęczowy czy też kolorowy.

Nazwa
Saryfery
Status
Silny
Opis
Legendarny ludojad, przypominający skrzydlatego jelenia z ptasim kuprem. Saryfery są trochę większe od jeleni i tak jak one łączą się w bardzo liczne stada przewodzone przez samca. Ich upierzenie jest zazwyczaj jasne, często w odcieniach niebieskiego bądź zielone, jednak zdarzają się wyjątki od tej reguły. Ich poroże jest wręcz wspaniałe - duże i rozłożyste, a same Seryfery nigdy go nie gubią. Nie działa przeciwko nim żadna znana broń prócz potężnej magii, a i ta często nie wystarcza. Teoretycznie mogą żywić się roślinami, ale preferują mięso – a podobno szczególnie smakują im istoty rozumne. Przez ich wygląd często są mylone z posągami, co wykorzystują przy atakach na większe miasta. Trudno szukać u nich jakiegokolwiek porozumienia, przypominają raczej rozszalałe, dzikie zwierzęta żądne krwi.